AU

Je hebt mensen die zichzelf onderschatten en je hebt mensen die... Tot het laatste soort behoor(de) ik.

In mijn puberteit werd me regelmatig verteld dat ik arrogant was. Ik haalde dan mijn neus op en fietste lekker door. En zo turnde ik uren per week en was er geen angst om te vallen, om iets niet te kunnen en maakte ik me druk over mijn haar. Mijn haar was te lang en belemmerde me in mijn sport. Ik liet het kortwieken en mijn moeder huilde tranen met tuiten. 'Lekker praktisch mam!' Ik trok mijn mooie turnpakje aan en als het enigszins koud was een strakke broek erover (goed voor de spieren). 'Waar is die tijd gebleven?'

Als ik, afgelopen week, voor de spiegel sta komt plotseling dat oude vertrouwde gevoel naar boven. Ik zie mijn corrigerende bodystocking aan voor een turnpakje. Ik negeer mijn hoofd en haar want ik verwacht niet dat ik daar het 'Déjà-vu-gevoel' van krijg. Ik zie veranderingen in en aan mijn lijf die mij gelukkig maken. Overmoedig als ik kan zijn, neem ik enkele poses aan om dit goede gevoel in vol ornaat op het toneel te laten verschijnen. Gelukkig is mijn badkamerverlichting sfeervol. Ik hou van mezelf confronteren maar je moet niet overdrijven. Na enkele spastische houdingen besluit ik om naar beneden te rennen. Ik grijp zo snel als ik kan de centimeterrol om mijn lijf en zie... geen verandering in omvang. Na de eerste shock stel ik vast dat spieren meer massa hebben dan vet. Ik haal mijn schouders op en bedenk me dat ik mezelf gewoon niet al te serieus moet nemen. Ik beloof mezelf een prachtige sportoutfit (passend bij mijn lichaam) en realiseer me dat die arrogante smoel van me alles compenseert.

Er is niets mis met blij zijn met wie je bent. Er is niets mis met een beetje zelfzekerheid. Het enige dat je moet doen als je op jouw snufferd valt: opstaan!

AU!