One of a kind

Keuzes!

Rond mijn 15de kreeg ik een beroepskeuzetest en wist ik dat ik graag gymleraar en journalist wilde worden. Mijn vriendinnetje zou goed tot haar recht komen in een ijssalon. Vreemd keken we elkaar aan want met haar VWO kwam het redelijk ambitieloos over. In tegenstelling tot mijn wanprestaties op een niveautje lager. Alles draait om keuzes maken en rond mijn 19de wilde ik graag schoonheidsspecialiste worden of export manager. Mijn vriendinnen waren al lang redelijk gericht bezig met een studie. De hang naar diversiteit werd me al duidelijk als ik naar mijn vriendinnen keek, van chemische technologie tot en met kunststudies (en alles dat er tussenin zit) volgden zij. Ik deed een export opleiding om, in totaal drie jaar daar iets mee te doen (tegen betaling). Vele cursussen/opleidingen volgde ik en als er al een rode draad in mijn leven te ontdekken is, dan is het wel de hang naar diversiteit in mijn leven.

'Wat is jouw type man?' Deze vraag heb ik nooit kunnen beantwoorden want ook hier zit in de basis mijn behoefte om vooral een 'one- of - a- kind- man' naast me te hebben. In een eerste gesprek lijkt alles perfect en ik ben in staat om snel verliefd te worden. Het omslagpunt (relationeel) ligt bij drie maanden, noem het een proeftijd. Ik doe ook niet aan lange verbintenissen (in den beginne) en beweeg mee met de arbeidsmarkt. 'Geen zekerheid!' Welgeteld zijn twee mannen (in mijn 30-jarige beschikbaarheid) erin geslaagd om enkele verlengingen in hun broekzak te hebben mogen steken.

Als ik iedere maandag in Amsterdam de visagie-ruimte binnenwandel, zie ik veel (heel veel) jonge mensen hard aan het werk. Zij hebben doelen en zijn vastbesloten om achter de schermen van de Catwalk te gaan make-uppen. Ik hou er van als mensen weten wat ze willen en ik krab mezelf achter mijn oortjes. Als het moment komt dat een cursist mij vraagt wat mijn plannen zijn, stotter ik uit... 'Ik wil heel veel leren en dit stond nog op mijn to-do-lijstje.' Een schrikbarend dure opleiding en net als vroeger sta ik weer laconiek te zijn. Ik weet bij god niet wat ik hiermee ga doen, als ik later groot ben, maar vind het enorm leuk om te doen. In gedachten hoor ik de woede in de stem van mijn vader en zie mijn moeder glimlachen omdat zij mij op jonge leeftijd al kon doorgronden. 'Gewoon laten lopen dat blaag, als zij zegt dat ze zich redt, dan is dat zo!'

Wij gaan onze voorlaatste week in met de massagesalon. Klanten komen voor de laatste keer en nemen cadeautjes mee. Voor ons een bijzondere situatie want ondanks de drukte hadden we niet door dat mensen ons zouden gaan missen. De vraag die wij krijgen is keer op keer: 'Wat gaan jullie doen?' Zenuwen gieren door mijn strot want ik heb geen enkel idee wat ik ga doen en ik weet dat mensen vinden dat ik iets moet gaan doen. Ik grijp even, in gedachten, mijn moeder erbij. 'Komt goed, Marissa, jij komt altijd op jouw pootjes terecht. Ga maar even de tijd nemen en voor je het weet, ploeter je je weer een ongeluk. Die man mag alleen maar positief zijn hoor, Maris. Een dochter van mij heeft geen man nodig om gelukkig te zijn.'

Ik ga zitten en zucht... 'Moeders hebben altijd gelijk!'